Kuptimi i sëmundjeve
Doktrina homotoksinë është një tezë që ka si përmbajtje kuptimin biologjik të sëmundjeve. Themeluesi i doktrinës së homotoksinës ishte mjeku dhe homeopati Dr. Hans-Heinrich Reckeweg(1905-1985), kurse sëmundja zakonisht shihet si një armik që duhet luftuar, sipas Dr Reckeweg dhe Doktrinës Homotoksinë, sëmundja është një proces i natyrshëm me të cilin trupi përpiqet të shërojë veten përsëri. Nëse sëmundja luftohet(p.sh. me ilaçe) atëherë trupi bllokohet apo pengohet për t’u vetëshëruar.
Doktrina homotoksinë
Dr. Reckeweg gjithmonë e përshkroi organizmin e njeriut si një sistem rrjedhës. Substancat derdhen në këtë sistem rrjedhës(përmes ushqimit, ajrit, lëkurës) dhe duke reaguar me organizmin, e ndryshojnë atë dhe veten brenda tij dhe pastaj derdhen përsëri jashtë. Dr. Reckeweg dalloi midis substancave për të cilat organizmi ka nevojë dhe substancave që janë toksike për organizmin. Ai i quajti substancat toksike homotoksina, dmth helme tek njerëzit(homo = njerëzor, toksinë = helm).
Ai i ndau homotoksinat në dy grupe, homotoksina ekzogjene, të cilat janë homotoksina që hyjnë në organizëm nga jashtë(p.sh. aditivët e ushqimit, mbetjet e pesticideve, kimikatet në kozmetika, toksinat e mykut, nikotina, kafeina, alkooli, etj.) dhe homotoksinat endogjene që krijohen në trup vetë nga proceset metabolike (p.sh. acidet).
Çfarë është sëmundja?
Ndërsa shëndeti përcaktohet si i pastër nga homotoksinat, sipas doktrinës së homotoksinës, sëmundja është beteja mbrojtëse e sistemit rrjedhës(pra trupit) kundër homotoksinave. Homotoksinat do të shkaktonin procese mbrojtëse në organizëm, të cilat shfaqeshin si simptoma të sëmundjes derisa të eliminoheshin nga trupi dhe derisa të riparohej dëmi që ato shkaktonin në trup. Nëse sëmundja shkon në këtë mënyrë, çdo gjë është në rregull.
Nëse sekretimi(hudhja jashtë) i homotoksinave nuk është i mundur për çfarëdo arsye, atëherë plani B i trupit hyn në lojë. Ai merr masa të ndryshme për të kompensuar efektet e dëmshme të homotoksinave. Për ta bërë këtë ai depoziton homotoksinat në vende ku ato nuk kanë të bëjnë me një kërcënim të drejtpërdrejtë jetësor për sistemin( për trupin). Këto depozita natyrisht mund të shkaktojnë probleme afatgjata(në formën e të ashtuquajturave sëmundje kronike degjenerative, p.sh. reumatizma), por edhe në formën e kancerit.
Trupi mendon për një kohë të shkurtër dhe preferon të marrë rrezikun e sëmundjes kronike ose kancerit në një të ardhme të largët, por ruan funksionet minimale të nevojshme për jetën. Kështu që trupi bën gjithçka për të ruajtur jetën për aq kohë sa të jetë e mundur edhe nëse kjo duhet të të shpi në probleme kronike - sipas motos: Më mirë i sëmurë kronik sesa i vdekur.
Trupi supozon se në një moment do të vijë përsëri një fazë e jetës në të cilën arrijnë më pak homotoksina(vetëm nëse njeriu ndyshon mënyren e tij të të ushqyerit dhe jetuarit) dhe në të cilën organizmi do të kishte kohë dhe forcë përsëri për të prishur dhe nxjerrë homotoksinat e ruajtura. Në këtë mënyrë, problemet kronike nuk do të lindnin në radhë të parë.
Tani është mjaft e zakontë që njerëzit të hanë dhe të jetojnë në të njëjtën mënyrë gjatë gjithë jetës së tyre dhe si rezultat përmbytja e homotoksinës nuk ndalet kurrë. Trupi nuk është i përgatitur për një situatë të tillë dhe rruga është e hapur për sëmundjet kronike të të gjitha llojeve ose kancerin. Sidoqoftë, ky nuk është faji i organizmit, por rezultati i injorancës njerëzore për nevojën e trupit për faza pa toksina(detoksifikimi, deacidifikimi, pastrimi i zorrëve, ushqimi natyror).
Detoksifikimi
Trupi preferon të bëjë nxjerrjen jashtë të toksinave përmes mukozave dhehe kështu sëmundjet e veçanta me përfshirjen e mukozave mund të interpretohen si procese akute të detoksifikimit:
Me një ftohje(rrjedhje hundësh, kollë), toksinat(të paketuara në mukus) sekretohen(nxirren jashtë) përmes hundës dhe fytit.
Me shkarkimin vaginal, toksinat sekretohen përmes lëngut të tepërt të prodhuar vaginal.
Në rastin e problemeve me lukth - zorrë(problemet gastrointestinale), toksinat sekretohen me ndihmën e diarresë(barkqitje) dhe të vjella.
Nëse detoksifikimi përmes mukozave nuk ka sukses, trupi zgjedh opsioni tjetër më të mirë të detoksifikimit, domethënë rruga përmes lëkurës. Pasojat janë papastërtitë e lëkurës, ekzema dhe madje edhe absceset, në qelbën e të cilave përmbajnë homotoksinat e ekskretuara.
Kompensimi
Nëse homotoksinat tani shpiejnë në dëmtime serioze në organizëm, siç është rezistenca ndaj insulinës(diabeti), atëherë trupi përpiqet të kompensojë këtë dëmtim. Ai e bën këtë në rastin e rezistencës ndaj insulinës. Sipas teorisë së homotoksinës - duke rritur nivelin e sheqerit në gjak në mënyrë që të rritet probabiliteti që pavarësisht rezistencës ndaj insulinës, glukoza e mjaftueshme ende mund të futet në qeliza.
Në rastin e diabetit mjekësia konvencionale kryesisht synon të ulë nivelin e sheqerit në gjak me ilaçe, por kjo është gjithçka përveç inteligjente duke marrë parasysh teorinë e homotoksinës. Do të kishte shumë më shumë kuptim për të eleminuar shkakun, pra rezistencën ndaj insulinës.
Kanceri
Nëse toksinat e forta(kancerogjene = helme kancerogjene) futen në trup dhe nëse sekretimi ose neutralizimi i tyre nuk ka sukses dhe helmet pëkundrazi futen në qelizë, kjo mund të shpie në degjenerim të kësaj qelize dhe kështu në kancer.
Shërimi
Për të arritur një shërim të vërtetë të organizmit, është absolutisht e nevojshme të mbështetet sekretimi i toksinave të depozituara. Fatkeqësisht, ne njerëzit interpretojmë mekanizmat mbrojtës të trupit tonë kundër homotoksinave si një sëmundje e keqe prandaj ndihemi të detyruar të marrim masa mjekësore për të hequr qafe "sëmundjen" sa më shpejt të jetë e mundur. Nëse përpjekjet e trupit për të hequr qafe toksinat e pranishme tani luftohen dhe shtypen nga ilaçet, procesi i detoksifikimit ndërpritet papritur. Si rezultat, organizmi është edhe më i detyruar të ruajë homotoksinat në inde të cilat mund të ketë qenë në gjendje t'i nxjerrë pa u lodhur përmes një sëmundje të shkurtër(ethe, grip).
Përveç kësaj, ilaçet gjithashtu kontribuojnë në akumulimin e toksinave dhehe kështu shpesh mund të vërehet se një sëmundje e trajtuar me ilaçe shpejt ndiqet nga tjetra, pasi trupi bën një përpjekje tjetër për detoksifikim. Nëse trupi vazhdimisht sulmohet me ilaçe, barra toksike në trup rritet gjithnjë e më shumë nga njëra anë për shkak të toksicitetit të vetë ilaçeve dhe nga ana tjetër për shkak të detoksifikimit të ilaçeve. Sidoqoftë, sa më e madhe të jetë ngarkesa toksike në trup, aq më të rënda janë simptomat dhe sëmundjet kronike janë më të mundshme. Një aspekt tjetër thelbësor këtu është fakti që reagimet natyrore mbrojtëse të sistemit imunitar për shkak të medikamenteve dhe masave tjera medicinale rezultojnë të jenë gjithnjë e më të përmbajtura me kalimin e kohës. Rezultati është një dobësim gradual i të gjithë sistemit imunitar, i cili sigurisht gjithashtu promovon dhe favorizon zhvillimin e sëmundjeve nga më të ndryshme.
Nxitni vetë proceset e shërimit të trupit
Nëse ilaçet nuk shërojnë dhe shpesh parandalojnë vetë masat e detoksifikimit të trupit, çfarë duhet të bëhet për të filluar dhe mbështetur proceset e shërimit?
Ulni marrjen e helmeve(medikamentet, aditivët e ushqimit, mbetjet e pesticideve, kimikatet në kozmetika, toksinat e mykut, nikotina, kafeina, alkooli, etj)
Përshpejtoni eliminimin e toksinës së trupit përmes masave të përshtatshme(rritni sasinë e ujit që pini, bëni klizma, pastroni zorrën e trashë, deacidifikoni, lëvizni mjaftueshëm, nxisni rrjedhën e limfës, thithni dielli etj.).
Forcimi i organeve sekretuese(forcimi i mëlçisë dhe veshkave, ndërtimi i florës së zorrëve).
Forcimi dhe lehtësimi i sistemit imunitar me ushqim të pasur me antioksidantë dhe substanca vitale.
Comments